رفته و رويا

در تلالو صبحگاهی شبنم چشمانت

من گم می‌شوم

چونان بر آب‌زده غواص جزیره

به صیدِمرواریدِگردن‌آویزِعروسش٬

به یافتن مرجانِ نایابِ دریاهای جنوب.

در تلالو صبحگاهی شبنم چشمانت

نخستین روز آفرینش پدیدار می‌شود

و شب به پایان می‌رسد... .

آخرین بازنویسی: ۲۹/۰۱/۲۰۰۴

کی‌مي‌دونه؟
کی می دونه کِی دوباره آسمون ابری می شه؟
بازم بارون می زنه
وقت دلتنگی می شه...
کی می دونه کی دوباره
آسمان سفره ی دل وا می کنه
زمين تشنه مون را
مهمان باران می کنه ...
کی دوباره ـ کی می دونه ؟ ـ
گندمها دونه می دن
دونه ها آرد می شن
نون می شن
گشنه ها سير می شن ...
کی می دونه کی دوباره
خدا ياد ما می افته ؟
کی دوباره يادش مياد ،
تو کتاب به ما چی گفته...
دوباره کی می شه باز
خنده مهمون لبای تو بشه ؟
دل سنگت ، واسه ی من
تنگ تنگ شه ، موم موم شه؟
کی می شه بازم دوباره ،
من و تو با هم بشينيم ...
از سر شب تا دم صب
ستاره ها را بچينيم ...
شاديهامونو بياريم
وسط سفره بذاريم
واسه همه مهمونامون
نون و لبخند، عشق بياريم ...
کی دوباره می تونيم ما
شونه به شونه خيابون را بگرديم
بريم با هم تا ته شب ،
دل به تيرگی نبنديم ...
کی می شه بازم دوباره
من و تو با هم بخونيم
ديروز و امروز و فردا
هميشه با هم بمونيم
ـ راست راستش
نازنينم ـ
من هنوزم ته قلبم
يه ذره ، يکم اميده
چون ميدونم آخر شب
بعد سياهی ... سپيده
می دونم تو هم می دونی
که دل تنگ من و تو
پر می کشه واسه يک روز
واسه يک شروع از نو....
2004/ 02 / 01